Rozdział 23

Perspektywa Pauliny

- Nie zostaw mnie! Nie dotykaj mnie! Żebyś Ty mnie nie popamiętał! Nie zachowuj się tak! - krzyczałam przez sen
- Paula, obudź się. - Jaś próbował przerwać ten koszmar
- Co jest? Czemu mnie budzisz?
- A co Ci się śniło? Czemu krzyczałaś? - w jego głosie było słychać troskę
- Śniło mi się, że ojciec przywiązał mnie do łóżka i zaczął bić. - w moich oczach pojawiły się łzy
- Biedactwo. - Janek przytulił mnie i głaskał po plecach - Spróbuj zasnąć. Może Ci się już to nie przyśni. 
- Nie obrazisz się jak się obrócę na drugi bok?
- Oczywiście, że nie mordko. Śpij dobrze.
Leżałam tak sobie myśląc o śnie i nie mogłam zasnąć w przeciwieństwie do chłopaka, który już dawno odpłynął. Aby nie budzić go moim wierceniem się wstałam, zabrałam ze sobą pamiętnik i zeszłam na dół. Usiadłam na sofie i postanowiłam przelać zgromadzone we mnie emocje na papier.
Drogi pamiętniczku, 
Dzisiejsza notka jest dla mnie bardzo trudna. Więc nie złość się jak zmoczę Cię moimi łzami. 
Zacznę od tego, że rozmawiałam z mamą. I teraz dotarło do mnie jak bardzo za nią tęsknię i jak mi jej brakuje. Choć świetną matką nie była to chciałabym być teraz przy niej, móc z nią porozmawiać. No i jeszcze ojciec zwariował. Kazał wynosić mi się z domu i zranił mnie w nogę. Na szczęście trafił w takie miejsce na udzie, że blizny nie będzie za bardzo widać. W tym wszystkim wspiera mnie Jaś ale mam wrażenie, że jestem dla niego jakimś ciężarem. Chłopak opiekuje się mną, zaprasza pod swój dach a ja nie do końca dobrze się z tym czuję. Chyba muszę mu o tym powiedzieć. 
To by było na tyle, pewnie niedługo znowu się spotkamy. 
Zamknęłam pamiętnik i położyłam się. Mój sen o 8 rano przerwał telefon.
- Halo? 
- Dzień dobry. Czy rozmawiam z Panią Pauliną?
- Tak, zgadza się. A kim Pan jest?
- Jestem lekarzem Pani dziadka. Czy mogłaby Pani przyjść dziś po szpitala?
- A co się stało?
- O wszystkim opowiem Pani gdy się spotkamy. Czy spotkanie za dwie godzinki Pani odpowiada?
- Tak, dziękuję bardzo za telefon i do zobaczenia. 
- Do widzenia. 
Nie wahając się długo pobiegłam obudzić Jaśka.
- Janek, wstawaj i to już. - szturchałam go
- Co się dzieje?
- Za dwie godziny mam być w szpitalu. - w tym momencie chłopak podniósł się jakby łóżko go parzyło - Chodzi o dziadka. Jego lekarz chce się ze mną widzieć. 
- To idź do łazienki a ja przyszykuję jakieś śniadanie. 
- Ok, zawołaj jak będzie gotowe. 
Poszłam się umyć, umyć zęby, zrobić lekki makijaż i przeczesać moje długie włosy.
- Paula, chodź na dół. - usłyszałam wołanie
- Już idę.
Zjedliśmy szybko kanapki przygotowane przez Jasia. Ja zabrałam się za sprzątanie po posiłku a chłopak poszedł się szykować. Po godzinie byliśmy gotowi.
- Boję się. - wyszeptałam
- Wszystko będzie dobrze mała.
- Odezwał się wielkolud. - uderzyłam do lekko w ramię i zaczęłam uciekać
- Przeproś.
- Nie mam za co.
- Przeproś, powiedziałem. - chłopak złapał mnie, przycisnął do ściany i patrzył prosto w moje oczy
- Po moim trupie. - chłopak zrobił dziwną minę - Musimy już jechać.
- Masz szczęście, inaczej spotkała by Cię kara.

Pół godziny później

Jesteśmy już w szpitalu. Udałam się w kierunku gabinetu lekarza i poprosiłam aby Jasiek poczekał na mnie. Zapukałam delikatnie i otworzyłam drzwi
- Dzień dobry, chciał się Pan ze mną widzieć.
- Dzień dobry, tak zgadza się. - podał mi rękę na przywitanie - Proszę usiąść.
- Tak więc o co chodzi?
- Próbowaliśmy się skontaktować z Pani ojcem lecz nie odbierał więc pozwoliłem sobie do Pani zadzwonić.
- Teraz proszę się tylko ze mną kontaktować.
- Oczywiście. Chodzi o to, że stan Pani dziadka się pogorszył.
- Mógłby Pan jaśniej?
- Nowotwór zaatakował kości.
- O matko! Ile zostało mu czasu?
- Maksymalnie 6 miesięcy.
- To straszne. Przepraszam, Pan wybaczy ale muszę już iść.
- Rozumiem, jakby chciała Pani porozmawiać na ten temat to zapraszam.
- Dobrze, dziękuję. Do widzenia.
- Do widzenia.
Wyszłam w pomieszczenia i wybiegłam ze szpitala. Zatrzymałam się na ławce przed budynkiem. Usiadłam na niej, podkuliłam nogi i oparłam na nich głowę. Z moich oczu leciały łzy. Po chwili koło mnie pojawił się Janek. Przytulił mnie i nic nie mówił.
- Zabierz mnie do domu. - wyszeptałam
Chłopak wstał, pomógł mi podnieść się z ławki i udaliśmy się oboje do samochodu. Cały czas patrzyłam w szybę i milczałam. Jasiek nie naciskał na mnie i było to miłe z jego strony.

Godzinę później
Perspektywa Janka

Już 30 minut jesteśmy w domu. Dziewczyna cały ten czas przepłakała. Nie mogę już tak siedzieć bezczynnie i patrzeć jak cierpi.
- Paula, co się dzieje, że tak płaczesz? Powiedz mi, chcę Ci pomóc. - usiadłem obok dziewczyny
- Dziadek...on...rak zaatakował kości. - dziewczyna wzięła głębszy oddech - Zostało mu maksymalnie pół roku życia.
- To straszne. - wziąłem ją na kolana, zacząłem lekko bujać i kreślić różne wzory na klatce piersiowej. Paulina po 40 minutach już całkowicie się uspokoiła.
- Jaś, musimy o czymś porozmawiać.
- O czym tylko chcesz.
- Tylko jak zacznę, nie przerywaj mi swoimi uwagami. Wypowiesz się później.
- Ok, zamieniam się w słuch.
- Ja mam wrażenie, że jestem dla Ciebie ciężarem. I nie chodzi mi tu o moją wagę. Opiekujesz się mną, pomagasz, wspierasz, przygarnąłeś pod swój dach a ja zadręczam Cię swoimi problemami. Źle się z tym czuję.
- Misia, nie jesteś dla mnie żadnym ciężarem. Jak opowiedziałaś mi o swoim dziadku i ojcu poczułem się odpowiedzialny za Ciebie. Obiecałem sam sobie, że pomogę Ci bo na to zasługujesz. Chcę żebyś była szczęśliwa. Więc zapomnij o tym, dobrze?
- Dobrze. I przepraszam.
- Za co Ty mnie przepraszasz?
- Za to, że tak pomyślałam i za mokrą koszulkę.
- Koszulka wyschnie, tym się nie przejmuj.
- A jak nie to można się jej pozbyć.
- I to niby faceci są zboczeni.
- A czy ja mówiłam, że nie jestem?
- W sumie masz rację, nie wspomniałaś mi o tym. - zacząłem ją łaskotać.

Ale się rozpisałam. To mój najdłuższy rozdział ever. Samo jakoś się tak pisało xD 
Mam nadzieję, że się Wam spodobał. 
DZIĘKUJĘ BARDZO ZA WSZYSTKIE WYŚWIETLENIA!!

Pozdrawiam mordki <3