Rozdział 21

Jadę już tak pół godziny i wpadłem na świetny pomysł. Paulina nie wie kiedy wrócę. Więc mogę ją troszkę oszukać. Zatrzymałem się na poboczu i odnalazłem w galerii zdjęcie, które zrobiłem sobie podczas pobytu w domu. Wysłałem je dziewczynie z dopiskiem
"Wrócę jednak jutro. Mam nadzieję, że się nie gniewasz."
Zadowolony z siebie kontynuowałem podróż. Nie mogłem się doczekać aż zobaczę minę dziewczyny jak wejdę do domu.

Perspektywa Pauliny

Przeczytałam wiadomość od Jaśka i zrobiło mi się przykro. Miał dziś wrócić a nie jutro. Ale w sumie jest u rodziny. A ja spodziewałam się, że dla takiej dziewczyny jak ja skróci swój pobyt w domu rodzinnym. Głupia i samolubna ja. Aby zając swoje myśli czymś innym zaczęłam oglądać film. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam. 

Perspektywa Janka

Wreszcie w domu - powiedziałem sam do siebie gdy parkowałem na podjeździe. Otworzyłem cicho drzwi i zauważyłem, że Paula śpi w salonie. Po cichu zaniosłem więc moje bagaże na górę, prowiant od mamy zostawiłem na wyspie kuchennej. Ściągnąłem kurtkę oraz buty i podszedłem do dziewczyny. Wziąłem ją na ręce a ona lekko się przebudziła. 
- Cśśś, śpij słonko. - wyszeptałem i zaniosłem ją do łóżka
Sam przebrałem się i położyłem koło dziewczyny. Przytuliłem ją delikatnie a ona się wystraszyła. 
- To tylko ja, śpij dalej. 
Dziewczyna ze łzami w oczach obróciła się twarzą do mnie.
- Wystraszyłeś mnie. - zrobiła smutną minkę - Co Ty tu robisz? Miałeś być jutro. 
- Tego sms-a wysłałem Ci jak wyjechałem już z domu. Chciałem zrobić Ci niespodziankę. 
- I udało Ci się. O mało nie zeszłam tu na zawał. Geniusz po prostu. - obróciła się plecami do mnie
- Nie gniewaj się księżniczko. 
- Mogę iść w spokoju spać. 
- No dobrze. 
I w pokoju nastała cisza. Po 10 minutach przerwała ją Paulina
- Jaś, przepraszam. - dziewczyna ponownie obróciła się twarzą w moją stronę
- Ja też przepraszam. - dałem dziewczynie znak żeby się do mnie przytuliła - Tęskniłem bardzo za Tobą. 
- Ja za Tobą też. - wtuliła się we mnie i zasnęła. W tym momencie czułem się szczęśliwy. 

Następnego dnia rano

Obudziłem się bardzo wcześnie jak na mnie bo o 7 rano. Leniwie wstałem z łóżka, umyłem się i zabrałem się ze przygotowywanie śniadania. Postawiłem na naleśniki. 
- Dzień dobry. - usłyszałem głos Pauliny
- Dzień dobry. Jak się spało?
- Dobrze tylko trochę krótko. Przez pewnego Pana Niespodziankę.
- Zjedz śniadanie to może Ci się humor poprawi. 
- Ja mam świetny humor. 
- I nie jesteś na mnie zła?
- A niby za co? 
- Za to, że Cię oszukałem. 
- Takie małe kłamstewko mogę wybaczyć i zapomnieć. Poczuj moją dobroć.
- Dzięki Ci o łaskawco. 
- Nie gadaj tyle bo naleśniki spalisz. A ja głodna jestem. 
- Dobrze, już ich pilnuję. 
Zjedliśmy śniadanie i poruszyłem temat listu, który dziewczyna dostała od swojego ojca. 
- Paulina, musimy iść do Twojego domu i zabrać Twoje rzeczy. Spakujesz wszystko i zawieziemy to do mnie. 
- Boję się tam iść. 
- Będę z Tobą, razem sobie poradzimy. 
- Dziękuję. 
- To zbieraj się. Ja posprzątam, przebiorę się, przygotuję jakieś pudla i pojedziemy. Trzeba to jak najszybciej zrobić. 
- Ok.  
Pół godziny później siedzieliśmy oboje w aucie i w ciszy jechaliśmy pod dom Pauli. Gdy tylko dziewczyna otworzyła drzwi dotarł do nas odór alkoholu. Szybko udaliśmy się do pokoju Pauliny aby wszystko spakować. Po 2 godzinach auto było pełne od jej rzeczy a pokój pusty. Gdy mieliśmy wychodzić ojciec dziewczyny się obudził. Wiedziałem, że nie będzie to miłe spotkanie. 


Kolejny rozdział za nami. Mam nadzieję, że się Wam spodobał bo mi jakoś nie pasuje, ciężko się mi go pisało. 
A i dziękuję za tyle wyświetleń mordki. I przypominam o zakładce "Zapytaj bohatera".

Pozdrawiam <3