Rozdział 20

Perspektywa Janka

Obudziłem się wyjątkowo wcześnie jak na mnie bo koło 7. Leżałem tak sobie na łóżku i myślałem o Pauli. Przemyślenia te przerwało pojawienie się mamy w pokoju. 
- Czemu Ty synek nie śpisz? Wcześnie jest jeszcze. - zapytała
- Myślę o Paulinie, dziewczynie, którą poznałem kilka dni temu. 
- Nie mówiłeś mi o niej. 
- To teraz opowiem. Siadaj. - zrobiłem kobiecie miejsce na łóżku
Opowiedziałem jej wszystko o dziewczynie. To jak ją poznałem, jak bardzo cierpi i, że zajmuje się moim domem. 
- Synek, co Ty do niej czujesz? 
- Ja ją chyba kocham mamo. Nie mogę przestać o niej myśleć. Budzę się i w mojej głowie jest dziewczyna, zasypiam i jest tak samo. 
- To dbaj o nią, zasługuje na to. 
- Dziękuję mamuś, kochana jesteś. - przytuliłem się do rodzicielki
- A teraz wstawaj, śniadanie musisz zjeść. 
- Dobrze. - podniosłem się z łóżka i udałem się do kuchni
Po zjedzeniu posiłku poszedłem spakować swoje rzeczy i posprzątać bo nabałaganiłem trochę w pokoju. 
- Jaś, spakuje Ci trochę jedzenia. 
- Tylko nie za dużo. 
Moja kochana mamusia, przy niej nigdy nie schudnę za bardzo. 

Dwie godziny później

Walizka spakowana, pokój lśni więc wypadałoby się ogarnąć. Udałem się do łazienki aby się umyć i ułożyć moje niesforne włosy. 
- Obiad masz na stole. - zawołała mama
- Ale ja niedawno jadłem śniadanie.
- Chodź jeść i nie marudź. 
- Dooobrze. 
Na stole czekał na mnie ogromny talerz spaghetti. Jedząc posiłek cały czas myślałem o tym jak dziewczyna się trzyma po tym liście. Ja bym pewnie porozwalał trochę rzeczy w domu aby pozbyć się nadmiaru złych emocji. Ale ona tak nie zrobi, jest na to za delikatna. A po za tym jest u mnie i nic by nie zniszczyła, żeby mnie nie złościć. 
- Dziękuję, pyszne było. 
- Cieszę się, że Ci smakowało. - moja mama się uśmiechnęła - Tu masz troszkę prowiantu
- Przecież ja tego nie uniosę, za dużo mi tego przygotowałaś. 
- Marsz do auta z tym i mnie nie denerwuj. - pogroziła mi - Bagaż masz już w aucie.
- Jeszcze nie, zaraz go zaniosę. 
Aby nie denerwować jeszcze bardziej kobiety wziąłem przygotowany przez nią kosz z jedzeniem i włożyłem do bagażnika. Następnie obok tego pakunku pojawiła się moja walizka. 
- Mamuś, ja już jadę. Chcę dojechać przed nocą. 
- Dobrze, uważaj na siebie. I przywieź tu kiedyś Paulinę, chcę ją poznać. 
- Obiecuję, iż się z nią tu pojawię. 
Pożegnałem się z rodzicami i udałem się w drogę powrotną do Wrocławia nie informując Pauli, że już jadę. 


Morki, mamy już kolejny rozdział. 
Nie mogę uwierzyć w to, że już 20. Niedawno zaczynałam bloga. A teraz mam tyle rozdziałów i moje mordki kochane. Dzięki Wam to opowiadanie się rozwija. Dziękuję za każde wyświetlenie oraz za każdy komentarz, jesteście cudowni. 

Pozdrawiam <3