Rozdział 22

Tak wyjątkowo chcę zadedykować ten rozdział Julii z bloga JDabrowsky Fanfiction. 


Perspektywa Pauliny

Już opuszczaliśmy dom gdy tata się obudził. Wystraszyłam się bo nie wiedziałam jak się zachowa. Jaś to zauważył i mnie przytulił aby dodać mi otuchy. 
- Co Ty tutaj robisz z tym swoim chłoptasiem?
- Jakbyś nie widział wyprowadzam się do Jaśka tak jak chciałeś. Nie będę mieszkać z nie zrównoważonym emocjonalnie ojcem. 
- Jak mnie nazwałaś gówniaro? 
- Tak jak się Panu należy. - Janek się wtrącił. 
W tym momencie ojciec już nie wytrzymał i rzucił w naszą stronę wazonem. Wzięłam to uderzenie na siebie. 
- Paulina, Ty jesteś ranna. - krzyczał Jaś
- Chyba tak. Ale to i tak nie boli tak samo jak rany, które mam w psychice. - powiedziałam mu - No czym jeszcze rzucisz? Jak się popiszesz? - krzyknęłam do ojca
- Wynoś się stąd gówniaro. Żebym Cię więcej na oczy nie widział. 
- Z wielką chęcią. Już mnie nie zobaczysz. Swoim wnucząt jeżeli się pojawią na świecie też nie. I powiem mamie jak się zachowujesz. - Jasiek wynosił mnie z domu abym nie denerwowała się więcej

Perspektywa Janka

- Dość już mu nawrzucałaś. Teraz musisz jechać do szpitala. - mówiłem do Pauliny
- Nie wystarczająco, należy się mu więcej. Ale chcę już te rzeczy zawieźć do Twojego domu i zadzwonić do mamy. 
- O nie, nie moja panno. Najpierw wizyta w szpitalu Cię czeka. 
- Czemu? To mnie nie boli. - wskazała na szkło wbite w nogę
- A buzia to sama Ci się wykrzywia, tak?
- Właśnie tak. - zaczęła się śmiać
- Jedziemy zawieźć Twoje pakunki a potem do lekarza. Musi to opatrzyć. 
- Dobra, nie będę się sprzeczać. 
- Grzeczna dziewczynka.

Dwie godziny później

- Czemu to tak długo trwa? Przecież Ty tu krwawisz, masz szkło w ciele. A oni każą Ci czekać. 
- Janek, siadaj na dupie i mnie nie denerwuj. Nie pomagasz takim gadaniem. 
- Wybacz, ale wkurza mnie to. 
- Mnie też. Ale nie będę im tu awantury robić. 
- Pani Paulina. - rozległo się wołanie pielęgniarki. 
Pomogłem więc wstać dziewczynie i zaniosłem ją na łóżko. 
- Tak więc co Pani dolega? - lekarka spytała
- Jak Pani widzi mam szkło w nodze.
- Jak się to stało? 
- Nieszczęśliwy wypadek. - Paula odpowiedziała dyplomatycznie
- Rozumiem. Zaraz wyjmę to szkło oraz zszyję ranę. Pewnie zostanie miała blizna. 
- Dobrze. 

Pół godziny później
Perspektywa Pauliny

- Jasiek, ja umiem chodzić. - powiedziałam do chłopaka, który znów chciał mnie nosić na rękach
- Ale Twoja noga, na pewno Cię boli. 
- Boli ale muszę chodzić. Przecież nie będziesz mnie do czasu wygojenia rany nosił. 
- A co? Myślisz, że nie dam rady?
- Nie będę odpowiadać na to pytanie. 
- Gadaj szybko.
- Boję się, że sobie nie poradzisz. 
- To się przekonasz. - Jaś wziął mnie na ręce z dumną miną
Wtuliłam się w niego zaciągając zapachem jego perfum. Po chwili siedzieliśmy w aucie i wracaliśmy do domu chłopaka. 
- Ty tu siedź i ani waż mi się ruszać. - powiedział gdy pomógł mi spocząć na sofie
- Ale ja chcę Ci pomóc zanosić moje rzeczy. Nie chcę żeby się zniszczyły.
- To powiedz mi na które pudła mam bardziej uważać.  
Wstałam więc i pokazałam chłopakowi jakie pudła trzeba uważnie nieść. Po godzinie wszystko było już w pokoju, który podobno miał być za jakiś czas mój. 
- Paulina, chodź na górę. - zawołał mnie Jaś
- A gdzie mój tragarz? - zaśmiałam się
- Już biegnie po księżniczkę. 
- Czekam. 
Janek po chwili znalazł się koło mnie i przerzucił mnie przez swoje ramię. 
- Co ja worek ziemniaków jestem?
- Nie, jesteś lżejsza. 
- Dzięki. - i zaczęłam go okładać pięściami po plecach lecz on sobie nic z tego nie robił
Po chwili postawił mnie przed drzwiami. 
- Tu będzie Twój pokój. Na razie są tu gołe ściany. Musisz dać mi dwa tygodnie i wszystko będzie gotowe. Powiedz mi tylko jakie kolory najbardziej lubisz. 
- Zielony, żółty i niebieski. A po co Ci to?
- Do wystroju pokoju. Chcę żeby Ci się podobał. 
- Dziękuję. - przytuliłam chłopaka
- Jeszcze nie masz za co dziękować. 
- A właśnie, że mam. Już bardzo dużo dla mnie zrobiłeś. 
- Zasługujesz na to. 
- Ej, bo się zaraz tutaj wzruszę. 
- To dobrze, będę miał wtedy okazję żeby Cię przytulić. 
- Możesz mnie przytulać bez powodu. 
- Już się mnie nie boisz?
- Trochę się boję bo jeszcze nie widziałam się wkurzonego ani pod wpływem alkoholu, nie wiem jak wtedy się zachowujesz. Ale tak ogólnie to już coraz mniej się boję. 
- To dobrze. Mam nadzieję, że za jakiś czas w ogóle nie będziesz się mnie bać. Ja Cię nie skrzywdzę. 
- Wiem o tym. Ale moja przeszłość czasami o sobie przypomina. Więc proszę Cię, zapamiętaj sobie. Gdy będę krzyczeć, że Cię nienawidzę i żebyś dał mi spokój to po prostu nie komentuj i mnie przytul mocno. 
- Dobrze. A Ty pamiętaj, że zawsze możesz ze mną pogadać. Jeżeli nie będę umiał Ci pomóc to chociaż Cię wysłucham.
- Ok. - przytuliłam chłopaka a on wziął mnie na ręce i zaniósł do swojego pokoju. 
- Musisz iść już spać, późno jest. 
- A Ty nie idziesz spać?
- Muszę coś jeszcze zrobić.
- Możesz zostać tu ze mną póki nie zasnę? 
- Oczywiście, że tak. Chodź tu do mnie. - Jaś mnie przytulił i tak zasnęłam


To się podziało w dzisiejszym rozdziale. Co nie mordki? Mam nadzieję, że się Wam spodobał. 
Dziękuję Wam za wszystkie wyświetlenia, jesteście wspaniali =D

Pozdrawiam mordki <3