Rozdział 48

Perspektywa Pauliny

To ja mogę być chora a ten się z pielęgniarką zabawia. Nie spodziewałam się czegoś takiego po nim. Wiedziałam, że jest imprezowiczem. Ale żeby na pierwszą lepszą pannę lecieć. Wydawał się być takim porządnym facetem a tu wyszło szydło z worka. Jest mi tak przykro. I nie wiadomo do czego by doszło gdybym się nie pojawiła w pokoju pielęgniarek. Nie wiem czy będę w stanie mu to wybaczyć. Zranił mnie bardzo. Myślałam, że będzie mnie wspierał i będę mogła liczyć na niego. A on okazał się cholernym oszustem. Właśnie teraz potrzebuję jego obecności a ten robi kompletnie na odwrót. Nie poznaję go. Nie zachowuje się jak mój Janek, jak osoba, którą pokochałam. Ze łzami w oczach wyjęłam pamiętnik i zaczęłam przelewać na jego kartki uczucia. 
Drogi pamiętniczku,
Tak jak ostatnimi czasy spotykamy się ponieważ stało się coś przykrego dla mnie. A to co stało się kilkanaście minut temu przewróciło moje dotychczasowe życie do góry nogami. Mój ukochany Jaś...mój Jasiek całował się z inną. Złamał mi tym serce. Jak on mógł. Jestem właśnie w szpitalu, mogę mieć raka, a on się zabawia. 
No cóż, muszę sobie jakoś poukładać życie bez niego. Widocznie mnie już nie kocha.
Zakończyłam swoją notkę, schowałam pamiętnik i poszłam spać. Byłam bardzo zmęczona tym co dziś się wydarzyło. 

Rano

Obudziłam się cała zalana łzami. Śnił mi się mój chłopak oraz ta pielęgniarka. Mam nadzieję, że nie muszę jej dziś oglądać. To byłoby za dużo dla mnie. Wstałam i poszłam się umyć. Przebrałam się następnie w dresy i czekałam na przyjście lekarza. Po pół godziny przyszedł. 
- Dzień dobry. Jak się Pani czuje?
- Bywało lepiej. A co z wynikami?
- Mam dla Pani dwie informacje. Jedną dobrą, drugą taką pośrednią. Od której zacząć? 
- Od tej gorszej.
- Ma Pani niedobór witamin. Trzeba je uzupełnić tabletkami.
- A ta dobra?
- Jest Pani zdrowa, nie znaleźliśmy komórek rakowych w Pani ciele. Za chwilę przyjdzie pielęgniarka z wypisem. 
- Dziękuję. A czy mogłaby to nie być ta młoda Pani?
- A coś się stało?
- Długa historia. Po prostu nie chcę jej widzieć. 
- Dobrze, proszę się pakować. Do wypisu dołączona będzie recepta. Proszę to co na niej się znajduje wykupić i zażywać.
- Oczywiście. Dziękuję bardzo. 
Bardzo szczęśliwa spakowałam swoje rzeczy do torby i zadzwoniłam po taksówkę. W tym czasie pojawiła się pielęgniarka z wypisem. Schowałam go tak żeby się nie zniszczył i opuściłam budynek szpitala. Miałam wielką ochotę zadzwonić do Janka. Ale doszłam do wniosku, że w obecnej sytuacji nie będzie to dobre rozwiązanie. Poczekałam na taksówkę, która po chwili znalazła się przed wejściem do szpitala. Wsiadłam i podałam kierowcy adres. Całą drogę jechałam z ogromnym uśmiechem na buzi. Po pięćdziesięciu minutach drogi byłam pod domem. Zapłaciłam i wysiadłam z samochodu. Niepewnym krokiem ruszyłam w stronę domu. Otworzyłam drzwi i z lekko trzęsącymi się rękami weszłam. Wszyscy spali. Przeszłam więc na paluszkach do pokoju, który miał być mój aby zostawić torbę. Udałam się następnie do kuchni ponieważ byłam strasznie głodna. Zrobiłam sobie jajecznicę. Zapachem tym ściągnęłam na dół mamę. 
- Córcia czemu Cię wczoraj nie było w domu?
- Byłam u koleżanki, potrzebowała mojej pomocy. Ale już jestem i nigdzie się nie wybieram. Trzeba korzystać z czasu kiedy jesteście tu ze mną. A teraz siadaj, zjesz ze mną. - nałożyłam jajecznicę na talerze
- Pyszna. A kiedy nauczyłaś się gotować?
- Jak przeprowadziłam się z tatą do Wrocławia. Nie miał kto mi gotować obiadków więc sama się za to zabrałam. 
- To świetnie. I nawet dobrze Ci idzie. Ale Jasiek też nieźle gotuje.
- Tak, co Wam przygotował?
- Naleśniki z sosem takim jak do spaghetti w środku, posypane serem żółtym i zapieczone. 
- Mmmm...pewnie pyszne. 
- Tak. Ale za to ja dziś robię gołąbki. 
- Dobrze mamuś. Nie obrazisz się jak Cię na chwilę zostawię? Muszę wyjść. 
- Idź, tylko uważaj na siebie. 
- Oczywiście. - pobiegłam po receptę i wyszłam z domu. 
Udałam się do pobliskiej apteki. Miałam do niej jakieś 20 minut drogi więc się nie śpieszyłam. Gdy byłam już w połowie drogi poczułam, że mój telefon wibruje. Wyjęłam go z kieszeni i zauważyłam, że mam nową wiadomość.
"Nie ukrywaj się przede mną, widziałem Cię przez okno. Wiem, że wyszłaś już ze szpitala."
Była ona od Janka. Przestraszyłam się trochę. Nie mam zamiaru udawać, iż nic się nie stało a ten mnie śledzi. A spróbuje się jeszcze spytać czy jestem zdrowa. Nie wiem co mam z nim zrobić, mam mętlik w głowie. Starając się nie myśleć o nim ruszyłam w dalszą drogę do apteki. Wykupiłam wszystkie potrzebne witaminy i wróciłam do domu. Średnio mi się to uśmiechało ale powiedziałam mamie, iż wychodzę tylko na chwilę. Jak nie wrócę to będzie się denerwować zapewne. Weszłam więc spokojnie do domu i schowałam leki do siatki, która była w korytarzu. Mama nie może się dowiedzieć, że jestem osłabiona bo by mi spokoju nie dała. A ja już mam dość atrakcji dzięki osobie, która podobno mnie kocha. Nawet nie wiem czy mogę oficjalnie nazywać go moim chłopakiem. I co będzie z tym domem kiedy unikamy siebie jak ognia. Mam tyle pytań bez odpowiedzi w głowie. 
- Mamo, byłyście z Jankiem w ZOO?
- Nie miałyśmy już sił wczoraj.
- To może dziś pójdziecie ze mną, co?
- Dobry pomysł. Tylko trzeba Oleńkę obudzić.
- To ja już się tym zajmę a Ty zrób jej coś do jedzenia. I jeszcze jakbyś mogła prowiant na później przygotować. 
- Dobrze. 
Poszłam więc na górę by obudzić moją siostrę. Weszłam do pokoju i położyłam się koło niej. Zaczęłam smyrać ją po ręce oraz mówić do niej żeby się obudziła. Po chwili otworzyła oczy. 
- Wstajemy łobuzie.
- Po co?
- Idziemy do ZOO.
- To super. 
Obie wstałyśmy. Powiedziałam mamie, że idę się umyć gdy pojawiłam się na dole i tak zrobiłam. Chciałabym zmyć z siebie ten szpitalny zapach. Po szybkim prysznicu ubrałam się, umyłam zęby i dołączyłam do mojej rodzinki. Zjadłam trochę i zaczęłam szykować się na wyjście. Musiałam iść więc na górę po kilka moich rzeczy z pokoju, który podobno ma być mój wzięłam torebkę i okulary przeciwsłoneczne. Dopakowałam do tego portfel, chusteczki, telefon i butelkę wody. Trochę zeszło mi poszukiwanie wszystkiego. W tym samym czasie mama wraz z siostrą zdążyły przygotować się do wyjścia. Założyłyśmy więc buty, lekkie bluzy i opuściłyśmy dom. Udałyśmy się na przystanek autobusowy. Poczekałyśmy 7 minut. Wsiadłyśmy, kupiłyśmy bilety i zajęłyśmy miejsca. Cała droga zajęła nam koło godziny. Wysiadłyśmy pod bramą ZOO. Zakupiłyśmy bilety wstępu i zaczęłyśmy zwiedzanie. Wraz z małymi odpoczynkami zeszło nam koło 4 godzin. Zadowolone i zmęczone zarazem wybrałyśmy się w podróż powrotną. Po godzinie stałyśmy już przed domem. Szukałam w torebce kluczy ponieważ gdzieś się zawieruszyły. Po kilkuminutowych poszukiwaniach udało mi się je odnaleźć. Otworzyłam więc drzwi i usłyszałam, że Janek gada sam do siebie. Doszłam do wniosku, że nagrywa odcinek albo ma live. Poprosiłam więc mamę oraz Oleńkę żeby mu nie przeszkadzały. Sama przebrałam się i zabrałam się za przygotowywanie obiadu. 


Tak płakaliście w komentarzach, że się zlitowałam i Paulina jest zdrowa. Cieszycie się mordki? Mam nadzieję, że tak. A co myślicie o sms-ie od Janka? Czy nie przesadza on trochę? 
Czekam na Wasze odpowiedzi w komentarzach =)
I dziękuję bardzo za 50.000 wyświetleń, kochani jesteście =D

Pozdrawiam mordki <3

A i głosować w ankiecie na grupie mordki, to ważne =)