Rozdział 56

Tak sobie myślałam nad wszystkim gdy mój telefon zaczął wibrować. Wzięłam go więc do ręki i sprawdziłam powiadomienia. Widniało jedno, że mam nową wiadomość na fb. Zerknęłam więc tam. Była ona od mojego kolegi z czasów szkolnych. Dowiedział się, iż jestem we Wrocławiu i chce się spotkać. Odpisałam mu, że pasuje mi spotkanie jutro koło 16. Łukaszowi też pasowało. Umówiliśmy się więc w parku niedaleko mojego i Janka domu. Powiedziałam przy okazji mojemu chłopakowi, iż mam to spotkanie. Trochę się zezłościł ale olałam to. Nie będzie mi zabraniał spotkać ze znajomymi z Krakowa, może sobie o tym pomarzyć. Ja nie bronię mu spotykać się z kumplami. Więc niech on się odczepi od moich spotkań. Może jeszcze przyzwoitkę wyśle ze mną żeby mieć pewność, iż go nie zdradzę. No bez jaj. Choć w sumie mam to czego chciałam, powraca stara wersja Jaśka. Więc nie mam co się kłócić. Pozostaje mi liczyć na miłe spotkanie z Łukaszem. Mam nadzieję, że będziemy mieli o czym rozmawiać. Bo tak dziwnie spotykać się z osobą, której 3 lata nie widziałam. Lecz nie mogę się negatywnie nastawiać. Bo to bez sensu. A z drugiej strony jak ja mam się nie nastawiać negatywnie jak mam ochotę siedzieć oraz płakać. Złapałam strasznego doła i jakoś ciężko mi się z niego wygrzebać. Co z tego, że wszystko zaczyna się układać. Mnie humor musi się spieprzyć. Taka tradycja u mnie. Ale wygrzebię się niedługo. Przyjeżdża mama Jasia i będzie super bo to fajna kobieta jest. A po za tym będę mieć swój pokój, będę mogła w nim sobie siedzieć i rozmyślać o wszystkim tak jak robię to w sypialni, naszej sypialni. To takie dziwne. Jeszcze pól roku nie miałam swojego miejsca w świecie, kochającej mnie osoby. Ile to się pozmieniało w tak krótkim czasie. Na dobre w większości przypadków, bo to dzieje się z dziadkiem nie jest fajne. I nie jestem w stanie pogodzić się z tym, że on odchodzi i za około pół roku będę stać nad jego grobem aby pożegnać się z nim ostatni raz. 
- Kochanie co się dzieje? - spytał się Jaś jak mnie zobaczył
- Nic.
- Nie oszukuj mnie, widzę. 
- Mam doła. Potrzebuję się wypłakać. Zadowolony.
- Cieszę się, że mi powiedziałaś i mogę Ci pomóc. 
- Przytul mnie. - wyszeptałam resztkami sił
- Już się robi. - chłopak położył się koło mnie a ja wtuliłam się w niego, zaciągnęłam jego zapachem i poczułam się lepiej będąc w jego ramionach. 
Leżeliśmy tak chyba z pół godziny. Zdążyłam w tym czasie popłakać sobie w jego bluzę. Ta ręka sunąca po moich plecach i pocałunki składane na mojej głowie są takie uspokajające. Mogłabym spędzić tak większość życia. W tych momentach wiem, że jestem dla Jasia bardzo ważna i zrobi wszystko żebym była szczęśliwa. Ten facet to mój skarb. Nigdy nie czułam się tak kochana i potrzebna. 

Perspektywa Janka

Z Pauliną dzieje się coś nie tak. Ja rozumiem, że okres rządzi się swoimi prawami ale jej zachowanie mi nie pasuje. To nie tylko sprawy kobiece i hormony z tym powiązane ale coś więcej. Muszę zrobić wszystko żeby była wesoła. Jak mój skarb jest smutny to ja też. Zawsze przecież potrafiłem ją rozśmieszyć więc tym razem też powinno się udać. Gdy zastałem ją na łóżku taką smutną to aż tak mnie coś tak w serduszku zakuło. Szybko wyciągnąłem z niej co jej nie tak i spełniłem prośbę czyli przytuliłem Paulinkę. Uczepiła się tak jakbym dawał jej siłę niezbędną do przeżycia swoją bliskością. Ale żeby nie było, że marudzę. Bardzo mi się to spodobało. W moich ramionach znajdował się cały mój świat. Mój skarb największy, osoba dla której zrobiłbym wszystko. A jak ona jest smutna to ja też. Wkurzam się wtedy na siebie, że nie potrafię zrobić tak aby była zawsze szczęśliwa. Choć wiem, iż to prawie nie możliwe to będę się starał, dla Pauli warto. 
- Skarbie coś Ci lepiej? - spytałem
- Tak trochę. 
- To dobrze. Może jakiś film sobie oglądniesz tak na rozbawienie?
- Tylko jak będziesz tu ze mną.
- Oj, to znajdę coś zabawnego. 
- A ja w tym czasie pójdę do łazienki. Za chwilę wracam.  
Wyszukałem najzabawniejszą komedię jaką miałem. Sam na niej popłakałem się ze śmiechu. Więc na Paulinę powinien podobnie zadziałać. Muszę tylko zadbać żeby nic nie jadła ani nie piła bo jeszcze mi się udusi kobita. A co ja wtedy zrobię, nie wiem czy ją uratuję bo mogę sam tak się śmiać, że nie wyrobię. Ostatnio z łóżka spadłem. Tym razem może być jeszcze ciekawiej. Szczególnie, że moja dziewczyna ma specyficzne poczucie humoru. I jak ona zacznie się śmiać to wszystko będzie ją rozśmieszać dopóki nie zaśnie. Będzie również mnie rozśmieszać swoim zachowaniem i będziemy zachowywać się jak para wariatów. Ale nie przeszkadza mi to. 
- Co się tak śmiejesz? - brunetka przerwała moje przemyślenia
- Bo ten film jest super i będziemy mieć niezły ubaw. 
- To super, pewnie dostanę ataku głupawki.
- Ja też więc się nie przejmuj. Tylko nic nie jedz ani nie pij.
- Ok, to włączaj. Siadamy i oglądamy. 
Po dwudziestu minutach Paula tarzała się po łóżku ze śmiechu. Wstałem więc szybko i obłożyłem łoże dookoła kocami i poduszkami. Bo jak nie zdążę jej złapać to się mi poodbija. A ja jej nosić nie będę przy jej mamie bo jeszcze na pantoflarza wyjdę albo i siłacza. A do tego to jeszcze mi dalej niż do tego pierwszego. Ale dobra, lepiej się zająć filmem. I nawet nie wiem kiedy Paula znalazła się na podłodze. Usłyszałem tylko jej cichy jęk.
- Nic Ci nie jest?
- Jestem cała. Ale już tu zostaję. Bo jeszcze spadnę z podłogi na podłogę. 
- Że co?
- Nie wiedziałeś, że mamy podłogę 2 w 1?
- Teraz już wiem. 

Godzinę później

Teraz oboje leżymy na ziemi, bo na siedzenie nie mamy sił. Cały czas się śmiejemy. Do toalety latami co chwilę bo mamy wrażenie, że posikamy się ze śmiechu. Mnie już brzuch boli. Paula narzeka na policzki oraz brzuch. Pewnie słychać nasze dzikie śmiechy w całym domu ale to nic. Ważne, że poprawiliśmy sobie humory i zamiast płakać ze smutku Paulina płacze ze śmiechu. Na tym mi zależało. 



Taki bardziej opisowy rozdział. Początek pisałam jak miałam doła, ten fragment z filmem jak miałam głupawkę więc wybaczcie jak będzie coś nie jasnego. Mam nadzieję, że ten rozdział się Wam spodobał =D

I KOMENTUJCIE BO SIĘ OBIJACIE OSTATNIO!!

Pozdrawiam mordki <3