Rozdział 5

Ta "krzywa" i kolorowa czcionka to fragment z pamiętnika. Tak postanowiłam odznaczyć ten fragment ponieważ pamiętnik dziewczyny będzie stanowił dużą rolę w opowiadaniu. 

Jasiek jest tak wspaniałym chłopakiem. Te jego hipnotyzujące oczy, włosy lekko na czoło opadające, pieprzyki koło nosa. Wszystko tworzy wspaniałą całość. Lecz gdy zapytał czemu jestem smutna miałam ochotę wyjść i wybuchnąć płaczem. Nikt, kto nie miał przypadku raka w najbliższej rodzinie nie wie jak cierpię. Każdy dzień to zastanawianie się ile razy jeszcze go zobaczę zanim odejdzie, czy bardzo będzie cierpiał, czy ja tą śmierć wytrzymam psychicznie. Nikt nie wie, że codziennie płaczę przed snem ponieważ nie radzę sobie z emocjami. Nikt nie zdaje sobie sprawy z tego, że za każdym razem przed snem zastanawiam się czy rano nie dowiem się, że dziadek jest w szpitalu i umiera. I nikomu takiego bólu i cierpienia nie życzę, nawet najgorszemu wrogowi, ponieważ to zabija od środka. 
Zamknęłam pamiętnik i zabrałam się za przebieranie w wygodne ubrania do chodzenia po domu. Po chwili zeszłam na dól gdzie czekał na mnie tata. 
- I jak było córuś? 
- Dobrze, spędziłam miło czas i oderwałam się na chwilę od myślenia o dziadku. Jasiek to fajny chłopak.
- Wiem i mam nadzieję, że będzie on kimś ważnym w Twoim życiu
- Tato...
- Paula, ja po prostu chcę Twojego dobra. 
- Wiem, ale nie możesz mi szukać chłopaków. 
- Jakbyś coś poczuła do tego Janka to wiedz, że masz moje błogosławieństwo.
- Haha, dzięki tato. Zapamiętam to sobie. 

Perspektywa Jaśka

Ten wieczór w Pauliną był wspaniały. Świetnie wyglądała, cały czas mogłem się patrzeć na jej śliczne oczy, które niestety kryły w sobie smutek. I ten moment gdy zapytałem się o powód smutku a ona robiła wszystko żeby się nie rozpłakać. Poczułem się jak skończony idiota. A w tym parku. Jak siedziała i miała drgawki z zimna ale nie chciała się do tego przyznać. Było to zabawne ale zarazem słodkie. Uśmiech sam wkradł mi się na twarz gdy wspominałem te zdarzenia. I jeszcze to jak dbała o mnie żebym się nie rozchorował. Mam wrażenie, że znam ją od dawna a poznałem ją wczoraj. 
- Oj Janek, co się z Tobą dzieje? - powiedziałem sam do siebie
Poszedłem więc do łazienki by przemyć twarz a gdy stanąłem przed lustrem przypomniało mi się jak Paula pocałowała mnie w policzek. 
Co ta dziewczyna wyprawia ze mną, nie mogę przestać o niej myśleć. Chciałbym spędzać każdą wolną chwilę przy niej żeby widzieć jak się cieszy i cieszyć się razem z nią oraz wspierać jak będzie smutna. 
- Tylko się nie zakochuj. - i znowu gadałem sam do siebie
"Jeszcze raz dziękuję Ci za mile spędzony wieczór. Przepraszam jeżeli zrobiłem bądź powiedziałem coś co sprawiło Ci przykrość." napisałem do dziewczyny
Po chwili Paulina odpisała
"Nie masz za co przepraszać. Mój smutek jest spowodowany ciężkim stanem bliskiej mi osoby. Ty nie zrobiłeś nic złego. I nie przejmuj się tym tak."
I jak ja mam się tym nie przejmować jak dziewczyna, która mi się podoba cierpi? Nie mogę tak tego zostawić. 
"Pamiętaj, że jakbyś chciała pogadać to zawsze możesz do mnie napisać czy zadzwonić."
"Dobrze, dziękuję :)"
Teraz już troszkę się uspokoiłem ponieważ Paula wiedziała, że może na mnie liczyć w każdej sytuacji. A to jedyne co mogę teraz dla niej zrobić. 


Dziękuję bardzo za komentarze pod poprzednim rozdziałem. Mam nadzieję, że ten również się Wam spodoba. 

Pozdrawiam =D