Rozdział 7

Perspektywa Janka

Leżeliśmy u Pauliny na łóżku. Dziewczyna cały czas była smutna.
- Jasiek, ja Cię jeszcze raz bardzo przepraszam za te łzy i to żalenie się. 
- Słonko, nie przepraszaj bo nie masz za co. To normalne, że cierpisz z powodu choroby swojego dziadka. 
- Ale nie powinnam się tak zachowywać, teraz mi głupio. 
Przysunąłem się do dziewczyny i przytuliłem ją. 
- Po pierwsze to ja Cię przytuliłem. Po drugie nic złego nie zrobiłaś. A po trzecie mieliśmy film oglądać. 
- Po tym jak się zachowałam Ty chcesz jeszcze ze mną film oglądać? 
- Tak. Ale jak chcesz mogę iść. - zacząłem wstawać z łóżka
- Nie idź, proszę. - dziewczyna złapała mnie za rękę - Ja muszę a raczej chcę Ci jeszcze coś powiedzieć. Powinno to wyjaśnić choć trochę moje zachowanie. 
Cały czas trzymając dziewczynę za rękę usiadłem naprzeciwko i zachęciłem ją do mówienia.
- Co chciałaś mi powiedzieć? 
- To chodzi o mojego ojca. On tylko udaje takiego miłego.
- Ale jak to? - zdziwiłem się 
- Nie przerywaj mi proszę. Bardzo ciężko mi mówić i jesteś jedną z nielicznych osób, której o tym mówię. 
- Dobrze, już siedzę cicho. - patrzyłem na dziewczynę a na jej dłoni zacząłem palcem "kreślić" różne wzory
- Może zacznę od tego, że wszystko zmieniło się 10 lat temu, gdy mój ojciec poszedł do liceum dla dorosłych aby zdawać maturę. Wtedy zaczęłam mu przeszkadzać. Obwiniał mnie o wszystkie swoje niepowodzenia, ja byłam winna całemu złu, które jemu się przytrafiało, to na mnie się wyżywał. Wypominał mi każdy błąd. Nie ruszyło go nawet to, gdy powiedziałam mu, że przez niego chciałam popełnić samobójstwo. - w tym momencie dziewczyna zaczęła płakać - Ja już sobie z tym nie radzę. Czuję się jak ostatni śmieć. Przy każdej kłótni ja mam wyrzuty sumienia i obwiniam się. Przez niego całe moje życie to pasmo cierpień. No i jeszcze charakterek po nim odziedziczyłam. Jestem tak samo wstrętna jak on. - dziewczyna zamilkła i było słychać tylko jej szloch. 
- Ja...ja nie wiem co powiedzieć. Tak bardzo mi przykro. Miałaś rację, teraz wszystko zrozumiałem. I zrobię wszystko żebyś zrozumiała jak bardzo wartościową osobą jesteś. - przytuliłem ją mocno
- Dziękuję Ci za wszystko. 
- Nie masz za co dziękować ponieważ jeszcze nic nie zrobiłem. 
- Mam za co. Większość osób w tym momencie opuszczało mnie. A Ty tu siedzisz, przytulasz mnie i chcesz mi pomóc. Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy. 
- Moje maleństwo. - wyszeptałem i widziałem jak dziewczyna się uśmiecha
Gdy się uspokoiła włączyliśmy film "Trzy metry nad niebem". Położyliśmy się, dziewczyna wtuliła się we mnie i skupiła się na filmie. Po 20 minutach jednak wstała.
- Gdzie idziesz?
- Po picie, zaraz wrócę. 
- Już się bałem, że chcesz mi uciec. 
Po 5 minutach wróciła, podała mi napój a swój odłożyła na szafkę koło łóżka i wróciliśmy do oglądania filmu. 
- Chciałabym się kiedyś przejechać na takim motocyklu. - dziewczyna powiedziała
- To mamy pierwszą rzecz, którą zrealizujemy. 
- Na prawdę? 
- Tak. Musisz mi tylko dać trochę czasu abym to załatwił.  



Sytuacja pomiędzy głównymi bohaterami zaczyna się pomalutku rozwijać. Mam nadzieję, że się to Wam podoba. Ciężko pisało mi się ten rozdział ponieważ to postępowanie ojca wyjęte jest z mojego życia. I nie piszę tego po to, żeby się użalać nad sobą. 

Pozdrawiam =D