Rozdział 37

- Jaś, to było wspaniałe. Aż mi słów brak. Świetnie śpiewasz, a ta piosenka...super. 
- Naprawdę Ci się podobało? - spytałem niepewnie
- Tak kochanie, bardzo się podobało. Możesz częściej śpiewać. 
- Przygotowałem jeszcze jedną piosnkę, zaśpiewać?
- Tak!

I taką wodą być,

co otuli ciebie całą,

ogrzeje ciało, zmyje resztki parszywego dnia.

I uspokoi każdy nerw,

zabawnie pomarszczy dłonie,

a kiedy zaśniesz wiernie będzie przy twym łóżku stać.

I taką wodą być,

a nie tą, co żałośnie całą noc tłucze się po oknie.

Wczoraj... wczoraj...

I taką wodą być,

co nawilży twoje wargi,

uwolni kąciki ust, gdy przyłożysz je do szklanki.

I czarną kawę zmieni w płyn,

kiedy dni skute lodem.

A kiedy z nieba poleje się żar, poczęstuje chłodem.

I taką wodą być,

a nie tą, co żałośnie całą noc w gardle pali ogniem.

Wczoraj... wczoraj

nie liczy się,

bo wczoraj,

bo wczoraj...

I taką wodą być,

a nie tą co żałośnie całą noc w gardle pali ogniem.

Wczoraj... wczoraj

nie liczy się,

Wczoraj... wczoraj

nie liczy się,

bo wczoraj...

bo wczoraj... nie było, nie...

- Świetnie, uwielbiam tą piosenkę. 

- Bardzo się cieszę, że Ci się podoba. 

Dziewczyna podeszła do mnie, odłożyła gitarę na podłogę i usiadła na moich kolanach. Zbliżyła swoją twarz do mojej, jej ręce wylądowały na moich policzkach a ja powstrzymywałem się resztkami sił żeby się na nią nie rzucić.

- Czemu mi nie wierzysz?

- Wierzę Ci przecież. 

- Taa, a mnie tu zaraz pociąg przejedzie. - zaczęła się śmiać

- Jesteś pierwszą osobą, której podoba się to jak śpiewam i gram. Reszta kazała mi siedzieć cicho. Więc jestem troszkę zdziwiony. - Paulina nic nie odpowiedziała tylko wtuliła się we mnie.

- Coś się stało?

- A czy musi się coś dziać, żebym przytulała się do mojego chłopaka? - jej twarz znowu znajdowała się naprzeciwko mojej

- Chyba nie, tak mi się zdaje. 

- To dobrze Ci się zdaje. - jej usta znajdowały się coraz bliżej moich

- Możesz mnie tak nie kusić?

- A przeszkadza Ci to?

- Nie, tylko zaraz się rzucę na Ciebie jak nie przestaniesz.

- Może właśnie tego chcę. - musnęła moje usta

Paula chciała się odsunąć lecz jej to uniemożliwiłem. Złapałem ją za biodra i przycisnąłem do siebie wpijając się w jej usta. Jestem pewien, że mógłbym tak spędzać większość mojego życia. Obróciłem nas tak, że to ja leżałem na dziewczynie. Poprawiliśmy się tak, żeby wygodniej się nam leżało i znów złączyliśmy nasze wargi w pocałunku pełnym miłości, namiętności i pożądania. Gdy oderwaliśmy się od siebie położyłem się koło dziewczyny a ona wtuliła się we mnie. 

- Podobno byłeś głodny.

- Nadal jestem. Ale Ty jesteś ważniejsza. 

- Cały czas zastanawiam się czym sobie na Ciebie i Twoją miłość zasłużyłam. 

- Przeszłaś bardzo wiele w życiu a ja jestem po to żeby Cię uszczęśliwić i zmieniać smutki w radości. 

- I świetnie Ci to wychodzi. 

- Idziemy jeść?

- Dobrze. 

- A potem pojedziemy po rzeczy do mojego domku. 

- Ok, mi to pasuje. 

- To wstawaj. 

- Ale mi tu dobrze. 

- Ja idę. - wstałem z łóżka

- Nie zostawiaj mnie. - Paula strzeliła popisowego focha

- Możesz się do mnie przybliżyć, nie mam rąk jak Gadżet. 

- A szkoda. - prychnęła 

- To idziemy. - przerzuciłem ją sobie przez ramię i ruszyłem w kierunku kuchni. Dziewczyna próbowała mi w tym przeszkodzić uderzając swoimi piąstkami w moje plecy. - Nie wierć się bo spadniesz. I to nie będzie moja wina. 

- Coś się mój książe zaczyna buntować.

- A księżniczka pokazuje drugie oblicze. 

- Ale i tak Cię kocham. 

- Ja Ciebie też mordko. A teraz możesz już stać na własnych nogach. - postawiłem dziewczynę na ziemi - I szybko daj mi jeść.

- Daj mi 5 minut, muszę to wszystko poukładać. 

- To może Ci pomogę?

- Jeżeli nie zjesz wszystkich składników na kanapki to chodź tu łobuzie. 

- Będę się powstrzymywać. 

- I bardzo dobrze. 

- Ale to tak smakowicie pachnie. 

- Janek!

- No dobra, już nic nie mówię tylko biorę się do roboty. 

- Jestem z Ciebie dumna. 

Dokończyliśmy przygotowywanie posiłku i zajeliśmy się spożywaniem go w kompletnej ciszy. To było bardzo dziwne. Jeszcze kilkanaście minut temu zachowywaliśmy się jak para zakochanych nastolatków a teraz milczymy jakbyśmy się w ogóle nie znali. Choć nie, jeden dźwięk była słychać. 

- Czy Ty możesz przestać mlaskać? - spytała trochę zła Paulinka

- Postaram się.

- I nie mówi się z pełną buzią.

- Dobrze mamo. 

- Możesz mi powiedzieć o czym rozmawiałeś z dziadkiem?

- Poproś.

- Proszę. - uśmiechnęła się słodko i zrobiła maślane oczka

- Jeszcze ładniej poproś to Ci powiem. - wstała z krzesła, podeszła do mnie, usiadła na moich kolanach i złożyła delikatny pocałunek na moich ustach 

- Proszę Cię, powiedz mi. 

- Dobrze. Mówił, że mam się Tobą opiekować, mam być Twoim idealnym księciem z bajki. 

- Obiecałeś mu to?

- Tak. Zagroził, że jak będziesz smutna przeze mnie to ześle na mnie jakąś karę. 

- To musisz się pilnować. 

- Możesz mi odpowiedzieć na jedno pytanie?

- Oczywiście, że tak.

- Dobrze Ci tu ze mną?

- Nie rozumiem po co o to pytasz. 

- Odpowiedz proszę. 

- Oczywiście, że mi dobrze z Tobą. Jestem najszczęśliwszą dziewczyną na świecie mieszkając tutaj i mając takiego wspaniałego chłopaka. - przytuliła się do mnie - Myślałam, że to dla Ciebie oczywiste. 

- Chciałem to usłyszeć z Twoich ust a nie tylko domyślać się. 

- Rozumiem. Zapamiętaj sobie, że bardzo Cię kocham i uszczęśliwiasz mnie. Dzięki Tobie odzyskałam radość życia. Mam dla kogo żyć, dla kogo się budzić. Wiem, że w ciężkich chwilach mojego życia będziesz przy mnie i mogę liczyć na Twoje wsparcie. Buduję na nowo swoją pewność siebie. Rozkwitam przy Tobie. 
- Ja też się przy Tobie zmieniłem. Stałem się bardziej odpowiedzialny, rozważny, opiekuńczy, uczuciowy. Wydobywasz tą moją "drugą twarz", którą skrzętnie skrywałem. I bardzo się z tego cieszę. 
- Ale się poważnie zrobiło.
- Ponieważ traktuję Ciebie oraz nasz związek na poważnie. Czuję, że jesteś tą jedyną, która będzie matką moich dzieci, przy której się zestarzeję. Tylko żebyś nie myślała, że ja Ci się teraz oświadczam. Zasługujesz na najlepsze zaręczyny na świecie. Zorganizuję to jeszcze lepiej niż dzień, w którym powiedziałem Ci co do Ciebie czuję. 
- Nie mogę się już doczekać tego dnia kochanie. 
- Przepraszam Cię na chwilę. Mój telefon dzwoni. 
- Halo. - powiedziałem do telefonu
- Cześć braciszku, możesz rozmawiać?
- Tak. O co chodzi?
- Chciałem Ci przekazać, że się żenię. 
- Gratulację ode mnie i Pauliny.
- Od kogo?
- To moja dziewczyna. 
- Z wielką chęcią ją poznam.
- To przyjedź do Wrocławia ze swoją narzeczoną. 
- Ok, niedługo się spotkamy. I dziękuję. 
- To do zobaczenia. 
- Pa braciszku, pozdrów swoją dziewczynę. 
- Ok, pa. - mój brat się rozłączył
- Paulina!
- O co chodzi?
- Mój najstarszy brat bierze ślub. 
- To super, mam nadzieję, że pogratulowałeś mu ode mnie. 
- Oczywiście słonko, kazał Cię pozdrowić.
- To miłe. A teraz może będziemy już jechać?
- Ok, tylko zjem jeszcze kanapeczkę. 
- Tylko się nie udław. 
- Osz Ty małpko. 
- Dbam o Ciebie. Przecież masę już masz, teraz musisz wyrabiać rzeźbę. Jak będę w ciąży to kto będzie dbał o mnie?
- Ja i tylko ja. - wypiąłem dumnie pierś - Moje dzieci, ja dbam. 
- I to rozumiem. Ale nie myśl, że tak szybko doczekasz się potomstwa. 
- Nie będę Cię do niczego zmuszał. Choć najchętniej już teraz zerwałbym z Ciebie te ciuchy. - ups, chyba coś za dużo powiedziałem. Odezwało się moje "zboczone ja" w bardzo nieodpowiednim momencie. Co ona teraz będzie myśleć o mnie? Mam tylko nadzieję, że nie będzie się czepiać tego zdania. Jestem facetem i ciężko mi zapanować nad tą zboczoną naturą, szczególnie w jej towarzystwie. Gdy tylko widzę ją w jakimś ubraniu zastanawiam się jakbym wyglądała bez niego. 
- Mój Ty kochany zboczeńcu. 
- I nie jesteś zła?! 
- Wychowywałam się wśród chłopaków więc wiem jak myślą. Nie mam prawa być na Ciebie zła wiedząc, iż to silniejsze od Ciebie. 
- Jakim ja jestem szczęściarzem, że mam Ciebie. Od innej dziewczyny już dawno dostałbym w pysk. 
- Ale ja jestem inna, wyjątkowa. 
- Mój wyjątkowy ideał. 
- Mieliśmy jechać skarbie.
- Tak, idź ubierać buty. Ja zaraz będę gotowy. 
- Będę czekać w aucie. 
- Ok, zaraz będę. 
Paulina wyszła z domu a ja umyłem szybko ręce i szczęśliwy ruszyłem w kierunku samochodu. 
- Co się tak szczerzysz?
- Cieszę się. Nie wolno. - odpowiedziałem
- Wolno, wolno. Cieszę się, że tam jedziemy. 
- A będziesz chciała tam ze mną mieszkać?
- Mogę mieszkać byle gdzie. Ważne, że z Tobą. A możesz mi powiedzieć po co byliśmy oglądać te meble?
- Nie, bo będą nici z niespodzianki. Uzbrój się w trochę cierpliwości mordko. 
- Dobrze, a teraz skup się na drodze. 

Półtorej godziny później

Wracamy już z działki Jasia. Zostało nam jeszcze jakieś 10 minut drogi. Cały czas byłam uśmiechnięta. Ta podróż przypomniała mi wspaniały dzień. Janek podzielał moją radość. 

10 minut później

- Janek! Co to jest?
- To nie moja sprawka, przysięgam. 
- Co te kwiaty tutaj robią?
- Zaraz zobaczę od kogo są.

Z ust Janka padają coraz to poważniejsze obietnice i plany. Jak Wam się to podoba? Nie uważacie, że trochę zbyt szybko planuje swoją przyszłość z Pauliną?
I co z tymi kwiatami? Od kogo są? Jaki myślicie?
Mam nadzieję, że rozdział się Wam spodobał =D

A i jest mi bardzo przykro. Opuściliście się z komentarzami. Każdy kto pisze wie jak ważne są komentarze. A po Waszej ostatniej aktywności jakoś nie chciało mi się pisać tego rozdziału. Jeżeli coś Wam się w rozdziale nie podoba to napiszcie mi to. 

Pozdrawiam mordki <3