Rozdział 68

Gdy rano obudziłem się Paulina już nie spała.
- Dzień dobry kochanie.
- Dzień dobry. Ja się spało?
- Znakomicie, szczególnie jak się do mnie tuliłaś. A właśnie, musimy pogadać.
- O co chodzi? - w głosie dziewczyny dało się wyczuć nutkę strachu
- W nocy zachowywałaś się trochę dziwnie. Tak jakbyś nie była pewna moich uczuć do Ciebie i bała się, iż Cię zostawię.
- Bo taki lęk mnie ogarnął po tym jak rozmawiałam wczoraj z jedną dziewczyną. Mówiła, że sprzątnęłam Cię jej sprzed nosa i, że jak tylko będzie chciała zawróci Ci w głowie i zostawisz mnie dla niej. Szczerze mówiąc trochę się wystraszyłam bo jest ona sporo ładniejsza niż ja. A ze mnie imprezowiczka żadna, tylko taki leń.
- Głuptasie Ty mój.
- No co? Czy nie mam racji? Ma fajniejszy tyłek, ładniejsze oczy, nic tylko ją pokochać. - Paula wstała w łóżka i podeszła do łóżka. W jej tonie usłyszałem takie coś, jakby miała zaraz płakać.
- Skarbie to Ciebie kocham a nie tamtą pustą lalę. To Ty jesteś dla mnie najpiękniejsza i najwspanialsza i nic tego nie zmieni. Wierzysz mi?
- Tak.
- To teraz chodź tu do mnie, przytulić się i idziemy na dół coś zjeść bo nie możemy przeleżeć całego dnia.
- Szkoda.
- Idziesz dziś do dziadka? Coś wspominałaś o tym wczoraj.
- Tak, wybieram się do niego. Bo boję się, żeby nie było kiedyś za późno.
- Nawet tak nie mów.
- Przecież wszystko może się zdarzyć. Muszę się na to przygotować bo chcę zdążyć się z nim pożegnać.
- Obiecuję, że zrobię wszystko abyś zdążyła to zrobić. A teraz marsz na dół, bo zaraz z głodu umrę a Ty mnie zagadujesz.
- No wiesz co?! - oburzyła się - Sam idź na dół. Ja muszę się ogarnąć trochę.
- I zostawisz mnie tak samego?
- A co? Jakaś ciućma Cię porwie?
- Cholera wie.
- To idź sprawdzić czy w kuchni jest bezpieczne a ja za jakieś 20 minut do Ciebie dołączę.
- Ok, sprawdzę teren co do milimetra.
- Jestem z Ciebie dumna.
Zszedłem właśnie na dół a Paulina poszła do łazienki. Coś czuję, że zejdzie jej więcej niż te 20 minut więc mogę się wywalić spokojnie przed telewizorem. Tak dawno tego nie robiłem, że aż zapomniałem jak nasz telewizor wygląda. I zapomniałem również o moim kanale na YT. Muszę się ogarnąć i nagrać jakiś odcinek aby nie stracić widzów, których zdążyłem do naszego kanału przyciągnąć. A, że namawiali mnie na jakiś challenge to chyba na taką tematykę filmu się zdecyduję. Muszę tylko znaleźć coś ciekawego. Może Paula mi coś podpowie, przecież też powinna mieć jakiś udział w tworzeniu tego kanału. Takie były plany i chcę aby było to realizowane. Leżałem więc tak czekając aż dziewczyna pojawi się na dole. Gdy dotarło do mnie iż szykuje już ona śniadanie wstałem z kanapy i udałem się do kuchni. 
- Masz jakiś pomysł na challenge?
- Daj mi chwilę pomyśleć. Jak jakiś pomysł wpadnie mi do głowy to Ci powiem. 
- Dobra. A co robisz?
- Tosty, na nic innego nie mam siły. 
- Czyżby kac morderca?
- Nie, tylko jakoś tak wszystko mnie boli. Może jakieś przeziębienie mnie rozkłada. 
- To trzeba się ubierać porządnie.
- No wiesz co, dziękuję bardzo. Siadaj na tyłku i milcz. Służba zaraz poda śniadanie. 
Zamurowało mnie. Co ja powiedziałem, że spotkałem się z taką reakcją? Czy ma to związek z tą imprezą. 
- Janek przepraszam, emocje mnie poniosły. - powiedziała Paulina siadając koło mnie 
- Nic się nie stało. A teraz wcinamy bo z pustym żołądkiem nie wypuszczę Cię z domu. 
- Ja na razie nigdzie się nie wybieram. Muszę się ogarnąć zanim pójdę do dziadka. I jeszcze powinnam obiad ugotować, żeby Twoja mama nie myślała, iż mam dwie lewe ręce w kuchni. A co do tego challenge'a to może kupię różne chisy a Ty z zasłoniętymi oczami będziesz musiał zgadnąć jakie to są. 
- No nie jest to głupi pomysł. 
- To jak będę szła do dziadka zahaczę o sklep. 
- Ok, a ja poinformuję widzów, że na dniach pojawi się nowy film. 
- A jak tam w ogóle kanał? Rozwija się? Przybywa widzów i subskrypcji?
- Tak, szczególnie po ostatnim filmiku. Jak tak dalej pójdzie to niebawem będziemy mieć 5 tysięcy subów. 
- O, to super. Bardzo się ciesze, że tak dobrze Ci idzie.
- Chyba nam idzie. 
- Głównie Ty nagrywasz i zajmujesz się kanałem więc ten sukces to w większości Twoja zasługa, mój udział w tym jest niewielki.
- Ale zawsze jest i nie wolno Ci o tym zapominać.
- Tak jest. 
Całkowicie zapomniałem o jedzeniu. Opróżniłem więc szybko talerz i umyłem naczynia znajdujące się w zlewie. W tym czasie Paulinka poszła na górę zbierać się na wyjście. Dziś nie pójdę z nią. Chcę żeby miała możliwość pogadania z dziadkiem, bez przejmowania się tym, iż jestem obok albo czekam na korytarzu. Tak będzie dla niej lepiej, przynajmniej taką mam nadzieję. I w tym momencie przypomniało mi się, że przecież mamy gościa. No tak, to trzeba być mną żeby o własnej matce zapomnieć. Brawo geniuszu. Poszedłem więc szybko na górę żeby sprawdzić czy mama jest w domu. Tak jak przypuszczałem leżała na łóżku, oglądała filmy. Powiedziałem jej tylko, że jesteśmy cali oraz zdrowi a ona może spokojnie cieszyć się wolnym czasem. 


Tadam! Jestem z nowym rozdziałem. Może być trochę chaotyczny i bez sensu ponieważ ciężko mi się dziś skupić. Mam nadzieję jednak, że pomimo tego spodobał się on Wam. Dziękuję bardzo za komentarze pod poprzednim rozdziałem i czekam na Wasze opinie w komentarzach poniżej. Zapraszam Was również do udziału w tworzeniu dalszego życia bohaterów. W tym celu wchodzimy na grupę. Znajduje się tam przypięty post. Jeżeli macie jakieś pomysły to zostawcie je tam albo tutaj jeśli nie jesteście w Mordkach. 

Pozdrawiam mordki <3